The Secret Language of Tiny Cells

Sahra worked alone in the small laboratory every night.

Sahra werkte elke nacht alleen in het kleine laboratorium.

She looked through her microscope for many hours.

Ze keek urenlang door haar microscoop.

The other scientists went home at five o'clock.

De andere wetenschappers gingen om vijf uur naar huis.

But Sahra stayed until midnight.

Maar Sahra bleef tot middernacht.

She studied tiny cells that nobody understood.

Ze bestudeerde kleine cellen die niemand begreep.

These cells were very strange.

Deze cellen waren heel vreemd.

They moved in circles.

Ze bewogen in cirkels.

They changed colors from blue to green.

Ze veranderden van kleur van blauw naar groen.

Sometimes they disappeared completely.

Soms verdwenen ze helemaal.

Her boss Dr. Miller did not believe her reports.

Haar baas Dr. Miller geloofde haar rapporten niet.

He said the cells were just dust or dirt.

Hij zei dat de cellen gewoon stof of vuil waren.

He told Sahra to stop wasting time.

Hij zei tegen Sahra dat ze moest stoppen met tijd verspillen.

But Sahra knew something important was happening.

Maar Sahra wist dat er iets belangrijks gebeurde.

One Tuesday evening, Sahra prepared a new sample.

Op een dinsdagavond bereidde Sahra een nieuw monster voor.

She put it under the microscope carefully.

Ze legde het voorzichtig onder de microscoop.

Then she looked through the eyepiece.

Toen keek ze door het oculair.

What she saw made her heart beat fast.

Wat ze zag deed haar hart snel kloppen.

The cells were building something.

De cellen waren iets aan het bouwen.

They worked together like tiny construction workers.

Ze werkten samen als kleine bouwvakkers.

First, they made small squares.

Eerst maakten ze kleine vierkantjes.

Then they connected the squares together.

Toen verbonden ze de vierkanten met elkaar.

Soon they created a perfect triangle shape.

Al snel maakten ze een perfecte driehoek.

Sahra wrote down everything she saw.

Sahra schreef alles op wat ze zag.

She took many photographs.

Ze maakte veel foto's.

She measured the triangle with special tools.

Ze mat de driehoek met speciale hulpmiddelen.

It was exactly two millimeters wide.

Hij was precies twee millimeter breed.

The next morning, Sahra showed her photos to Dr. Miller.

De volgende ochtend liet Sahra haar foto's aan Dr. Miller zien.

He looked at them for a long time.

Hij keek er lang naar.

His face became very serious.

Zijn gezicht werd heel ernstig.

He called three other scientists immediately.

Hij belde meteen drie andere wetenschappers.

"This changes everything we know," Dr. Miller said quietly.

"Dit verandert alles wat we weten," zei Dr. Miller zachtjes.

"These cells can think and plan together."

"Deze cellen kunnen samen denken en plannen."

But when they returned to the laboratory, something was wrong.

Maar toen ze terugkwamen in het laboratorium, was er iets mis.

The triangle was gone.

De driehoek was verdwenen.

The cells were moving randomly again.

De cellen bewogen weer willekeurig.

They looked like normal, boring cells.

Ze leken op normale, saaie cellen.

Dr. Miller shook his head sadly.

Dr. Miller schudde verdrietig zijn hoofd.

He walked away disappointed.

Hij liep teleurgesteld weg.

The other scientists followed him.

De andere wetenschappers volgden hem.

They thought Sahra had made a mistake.

Ze dachten dat Sahra een fout had gemaakt.

Sahra felt very frustrated and alone.

Sahra voelde zich erg gefrustreerd en alleen.

She sat down at her desk.

Ze ging aan haar bureau zitten.

She put her head in her hands.

Ze legde haar hoofd in haar handen.

Maybe she was crazy after all.

Misschien was ze toch gek.

Then she heard a tiny sound.

Toen hoorde ze een piepklein geluid.

It came from the microscope area.

Het kwam van de microscoop.

She looked through the eyepiece again quickly.

Ze keek snel weer door het oculair.

The cells were back to work.

De cellen waren weer aan het werk.

This time they were building a small circle.

Deze keer bouwden ze een kleine cirkel.

But something else was different now.

Maar er was nu nog iets anders.

One cell was glowing bright yellow.

Een cel gloeide fel geel.

The yellow cell moved toward the edge slowly.

De gele cel bewoog langzaam naar de rand.

It stopped right at the microscope lens.

Hij stopte precies bij de microscooplens.

Then it began flashing like a light bulb.

Toen begon hij te knipperen als een gloeilamp.

Sahra realized the truth suddenly.

Sahra besefte plotseling de waarheid.

The cells knew she was watching them.

De cellen wisten dat ze naar hen keek.

They only worked when she was alone.

Ze werkten alleen als ze alleen was.

They were trying to communicate with her.

Ze probeerden met haar te communiceren.

She grabbed her notebook and started writing fast.

Ze pakte haar notitieboekje en begon snel te schrijven.

This was the biggest discovery in science history.

Dit was de grootste ontdekking in de wetenschappelijke geschiedenis.

But she had to prove it carefully.

Maar ze moest het wel voorzichtig bewijzen.

She needed better evidence than photographs.

Ze had beter bewijs nodig dan foto's.

Sahra smiled and prepared another sample.

Sahra glimlachte en bereidde nog een monster voor.

She would stay all night again.

Ze zou weer de hele nacht blijven.

She would learn their secret language.

Ze zou hun geheime taal leren.

Tomorrow she would change the world forever.

Morgen zou ze de wereld voor altijd veranderen.

The yellow cell flashed three times.

De gele cel knipperde drie keer.

Then it started building something new.

Toen begon het iets nieuws te bouwen.