My name is Dido. I am the Queen of Carthage.

Mijn naam is Dido. Ik ben de Koningin van Carthago.

I want to tell you about the man who broke my heart.

Ik wil je vertellen over de man die mijn hart heeft gebroken.

One day, ships came to my city.

Op een dag kwamen er schepen naar mijn stad.

The ships were broken.

De schepen waren gebroken.

The men were tired and hungry.

De mannen waren moe en hongerig.

Their leader was tall and handsome.

Hun leider was lang en knap.

His name was Aeneas.

Zijn naam was Aeneas.

"Please help us,"

"Help ons alstublieft,"

he said.

zei hij.

"We lost our home."

"We hebben ons thuis verloren."

"Troy is gone."

"Troje is verdwenen."

"The Greeks burned everything."

De Grieken verbrandden alles.

I felt sorry for him.

Ik had medelijden met hem.

I gave him food and a place to sleep.

Ik gaf hem eten en een plek om te slapen.

I listened to his stories about the war.

Ik luisterde naar zijn verhalen over de oorlog.

He told me about the big wooden horse.

Hij vertelde me over het grote houten paard.

He told me how he carried his old father on his back when they ran away.

Hij vertelde me hoe hij zijn oude vader op zijn rug droeg toen ze wegvluchtten.

Every day, I liked him more.

Elke dag mocht ik hem meer.

Every day, he liked me more.

Elke dag hield hij meer van mij.

We walked in my gardens.

We wandelden in mijn tuinen.

We ate dinner together.

We aten samen het avondmaal.

We talked until the stars came out.

We praatten tot de sterren tevoorschijn kwamen.

"Stay with me,"

"Blijf bij me,"

I said.

zei ik.

"Be my king."

"Wees mijn koning."

"We can be happy here."

"We kunnen hier gelukkig zijn."

He kissed me.

Hij kuste me.

"Yes,"

"Ja,"

he said.

zei hij.

"I want to stay."

"Ik wil blijven."

But the gods had other plans.

Maar de goden hadden andere plannen.

They sent a message to Aeneas.

Zij zonden een boodschap naar Aeneas.

"You must go to Italy."

"Je moet naar Italië gaan."

"You must build a new city."

"Je moet een nieuwe stad bouwen."

"Your people need you."

"Je volk heeft je nodig."

One morning, I woke up alone.

Op een ochtend werd ik alleen wakker.

I ran to the window.

Ik rende naar het raam.

His ships were sailing away.

Zijn schepen voeren weg.

He did not say goodbye.

Hij nam geen afscheid.

He did not look back.

Hij keek niet om.

My heart broke into a thousand pieces.

Mijn hart brak in duizend stukken.

I climbed to the top of my palace.

Ik klom naar de top van mijn paleis.

I watched his ships get smaller and smaller.

Ik keek toe hoe zijn schepen kleiner en kleiner werden.

"I loved you!"

"Ik hield van je!"

I shouted at the sea.

Ik schreeuwde naar de zee.

"I gave you everything!"

"Ik heb je alles gegeven!"

But he was gone.

Maar hij was weg.

He went to Italy.

Hij ging naar Italië.

He built his new city.

Hij bouwde zijn nieuwe stad.

They call it Rome now.

Ze noemen het nu Rome.

And me?

En ik?

I am still here, still remembering the man who sailed away.

Ik ben er nog steeds, herinner me nog steeds de man die wegzeilde.