Mijn naam is Kala. Ik ben een moeder gorilla.

My name is Kala. I am a mother gorilla.

Ik leef in het groene woud met mijn familie.

I live in the green forest with my family.

Op een dag hoor ik een baby huilen.

One day, I hear a baby cry.

Het geluid komt uit een klein houten huis.

The sound comes from a small house made of wood.

Ik ga naar binnen.

I go inside.

Ik zie een kleine mensenbaby.

I see a tiny human baby.

Hij is alleen.

He is alone.

Zijn ouders zijn er niet meer.

His parents are not here anymore.

De baby heeft honger.

The baby is hungry.

Hij heeft liefde nodig.

He needs love.

Ik pak hem op.

I pick him up.

Hij stopt met huilen.

He stops crying.

Hij kijkt me aan met grote ogen.

He looks at me with big eyes.

Ik besluit hem mee naar huis te nemen.

I decide to take him home.

Mijn echtgenoot Kerchak is boos.

My husband Kerchak is angry.

"Dit is niet onze baby!"

"This is not our baby!"

zegt hij.

he says.

"Hij is anders!"

"He is different!"

Maar ik hou al van de baby.

But I love the baby already.

Ik noem hem Tarzan.

I call him Tarzan.

Ik geef hem te eten.

I feed him.

Ik leer hem in bomen klimmen.

I teach him to climb trees.

Ik laat hem zien hoe hij voedsel kan vinden.

I show him how to find food.

Tarzan groeit snel op.

Tarzan grows up fast.

Hij leert van boom tot boom te zwaaien.

He learns to swing from tree to tree.

Hij praat met de dieren.

He talks to the animals.

Hij kan heel snel rennen.

He can run very fast.

Hij is sterk zoals wij, maar hij ziet er anders uit.

He is strong like us, but he looks different.

De andere gorilla's lachen Tarzan uit.

The other gorillas laugh at Tarzan.

"Je hebt geen haar!"

"You have no hair!"

zeggen ze.

they say.

"Je armen zijn te kort!"

"Your arms are too short!"

Dit maakt Tarzan verdrietig.

This makes Tarzan sad.

Hij vraagt me,

He asks me,

"Waarom ben ik anders, Moeder?"

"Why am I different, Mother?"

Ik vertel hem,

I tell him,

"Je bent bijzonder."

"You are special."

"Jij bent mijn zoon."

"You are my son."

"Dat is alles wat ertoe doet."

"That is all that matters."

Op een dag komen er mensen naar ons bos.

One day, people come to our forest.

Ze hebben dezelfde huid als Tarzan.

They have the same skin as Tarzan.

Tarzan ziet hen en is verrast.

Tarzan sees them and is surprised.

"Er zijn anderen zoals ik!"

"There are others like me!"

zegt hij.

he says.

Maar ik ben bang.

But I am scared.

Zal Tarzan me verlaten?

Will Tarzan leave me?

Zal hij met de mensen meegaan?

Will he go with the humans?

Tarzan kijkt naar de mensen.

Tarzan looks at the people.

Dan kijkt hij naar mij.

Then he looks at me.

Hij omhelst me stevig.

He hugs me tight.

"Jij bent mijn echte moeder,"

"You are my real mother,"

zegt hij.

he says.

"Het bos is mijn thuis."

"The forest is my home."

Ik ben zo gelukkig.

I am so happy.

Liefde maakt een gezin, niet hoe je eruitziet.

Love makes a family, not how you look.