Het oude huis aan Hill Street was zeer bedroefd.

The old house on Hill Street was very sad.

Het had grote ramen als huilende ogen.

It had big windows like crying eyes.

De verf bladderde af als tranen.

The paint was falling off like tears.

In het huis woonden vele mensen.

Inside the house lived many people.

Ze wachtten allemaal.

They were all waiting.

Wachtend, wachtend, wachtend.

Waiting, waiting, waiting.

Waar wachten we op?

"What are we waiting for?"

vroeg kleine Amy.

asked little Amy.

"We wachten tot de rechter beslist,"

"We are waiting for the judge to decide,"

zei haar tante.

said her aunt.

"Onze familie heeft ergens geld."

"Our family has money somewhere."

"Maar de papieren zijn verloren."

"But the papers are lost."

Elke dag gingen de mensen naar het grote gerechtsgebouw.

Every day, the people went to the big court building.

De rechter had een lange witte pruik.

The judge had a long white wig.

Hij keek naar vele papieren.

He looked at many papers.

Hij praatte en praatte.

He talked and talked.

Maar hij besliste nooit iets.

But he never decided anything.

De jaren gingen voorbij.

Years passed.

Amy groeide op in het droevige huis.

Amy grew up in the sad house.

Ze werd bevriend met Tom, een arme jongen die schoorstenen veegde.

She made friends with Tom, a poor boy who swept chimneys.

Tom was altijd vuil maar hij had een goed hart.

Tom was always dirty but he had a kind heart.

"Waarom verlaat je dit huis niet?"

"Why don't you leave this house?"

vroeg Tom aan Amy.

Tom asked Amy.

"Dat kan ik niet,"

"I can't,"

zei ze.

she said.

"We moeten wachten op ons geld."

"We must wait for our money."

Er gingen meer jaren voorbij.

More years passed.

Amy's haar werd grijs.

Amy's hair turned gray.

Tom werd een oude man.

Tom became an old man.

Het huis werd steeds droeviger.

The house got sadder and sadder.

Op een dag ontstond er een brand in de schoorsteen.

One day, a fire started in the chimney.

De oude papieren verbrandden.

The old papers burned up.

Allemaal.

All of them.

"O nee!"

"Oh no!"

riepen de mensen.

cried the people.

"Nu krijgen we nooit ons geld terug!"

"Now we will never get our money!"

Maar Amy glimlachte.

But Amy smiled.

Ze pakte Toms hand.

She took Tom's hand.

"Nu zijn we vrij,"

"Now we are free,"

zei ze.

she said.

"We hoeven niet meer te wachten."

"We don't have to wait anymore."

Ze liepen samen het droevige huis uit.

They walked out of the sad house together.

De zon scheen.

The sun was shining.

De vogels zongen.

Birds were singing.

Amy en Tom waren arm, maar ze waren gelukkig.

Amy and Tom were poor, but they were happy.

Soms is de beste schat de vrijheid.

Sometimes the best treasure is freedom.

Het droevige huis stond leeg.

The sad house stood empty.

Maar het was niet meer verdrietig.

But it wasn't sad anymore.

Het wachtte alleen maar op nieuwe mensen om het weer met liefde te vullen.

It was just waiting for new people to fill it with love.