De Wolf Die De Hemel Verkocht

Er was eens, in een grote stad van glazen torens, een slimme wolf genaamd Wolfram.

Once upon a time, in a great city of glass towers, there lived a clever wolf named Wolfram.

Hij had zilveren vacht die glansde in het zonlicht en een stem zo glad als honing.

He had silver fur that shone in the sunlight and a voice as smooth as honey.

Wanneer Wolfram sprak, stopten zelfs de wijste uilen om te luisteren.

When Wolfram spoke, even the wisest owls stopped to listen.

Op een ochtend stond Wolfram voor een bijeenkomst van walvissen—de rijkste wezens in heel de oceaan.

One morning, Wolfram stood before a gathering of whales—the richest creatures in all the ocean.

Deze walvissen beheersten enorme schatten aan goud onder de golven.

These whales controlled vast treasures of gold beneath the waves.

"Lieve vrienden," kondigde Wolfram aan, terwijl zijn staart heen en weer zwiepte van opwinding, "ik heb iets geweldigs ontdekt!"

"Dear friends," Wolfram announced, his tail swishing with excitement, "I have discovered something magnificent!

Ik kan gewone grotten omtoveren tot magische plekken waar alle dieren kunnen samenwerken en prachtige dingen kunnen creëren!

I can transform ordinary caves into magical places where all animals can work together and create wonderful things!"

De walvissen keken naar elkaar.

The whales looked at each other.

"Maar grotten zijn gewoon grotten," zei de oudste walvis.

"But caves are just caves," said the oldest whale.

Wolfram lachte hartelijk.

Wolfram laughed warmly.

"Ah, maar dit zijn geen gewone grotten!

"Ah, but these are not ordinary caves!

Dit zijn bijzondere grotten van de toekomst.

These are special caves of the future.

Ik noem ze 'WonderGrotten.'

I call them 'WonderCaves.'

Wanneer dieren in hen werken, worden ze tien keer creatiever!

When animals work inside them, they become ten times more creative!"

De jongste walvis, gretig om deel uit te maken van iets nieuws, vroeg: "Hoe werkt deze magie?"

The youngest whale, eager to be part of something new, asked, "How does this magic work?"

Wolframs ogen fonkelden.

Wolfram's eyes sparkled.

"Het is mijn geheime recept!"

"It's my secret recipe!

Ik schilder de muren in felle kleuren, leg overal zachte kussens neer en serveer gratis honingwater.

I paint the walls bright colors, place soft cushions everywhere, and serve free honey water.

De magie gebeurt vanzelf!

The magic happens naturally!"

De walvissen waren verbaasd.

The whales were amazed.

Niemand had er ooit aan gedacht om grotten mooi te maken.

No one had ever thought to make caves beautiful before.

Ze begonnen Wolfram hun goud te geven—eerst een beetje, toen steeds meer.

They began giving Wolfram their gold—first a little, then more and more.

Al snel had Wolfram bergen goudstukken.

Soon, Wolfram had mountains of gold coins.

Met deze geleende schat begon Wolfram zijn grootse plan.

With this borrowed treasure, Wolfram began his grand plan.

Hij huurde de mooiste grotten in het bos, de duurste bij de waterval.

He rented the finest caves in the forest, the most expensive ones near the waterfall.

Hij versierde ze met gouden takken en kristallen stenen.

He decorated them with golden branches and crystal stones.

Hij huurde pauwen in om de hele dag honingwater te serveren.

He hired peacocks to serve honey water all day long.

Maar Wolfram stopte daar niet.

But Wolfram didn't stop there.

Hij kocht voor zichzelf een gouden koets getrokken door adelaars.

He bought himself a golden carriage pulled by eagles.

Hij verhuisde naar een kasteel gemaakt van wolken, hoog boven het bos.

He moved into a castle made of clouds, high above the forest.

Hij gaf elke avond feesten waar hij de zeldzaamste bessen uit verre landen serveerde.

He threw parties every night where he served the rarest berries from distant lands.

"Kijk naar mijn rijk!"

"Look at my empire!"

Wolfram zou huilen vanuit zijn wolkenkasteel.

Wolfram would howl from his cloud castle.

"Ik ben de koning van alle werkende dieren!"

"I am the king of all working animals!"

De andere dieren fluisterden onder elkaar.

The other animals whispered among themselves.

De praktische bever merkte iets vreemds op.

The practical beaver noticed something strange.

"Deze WonderGrotten kosten tien goudstukken om te huren van de bergeigenaar, maar Wolfram rekent ons twintig goudstukken om ze te gebruiken."

"These WonderCaves cost ten gold coins to rent from the mountain owner, but Wolfram charges us twenty gold coins to use them.

Waar komt de magie om de hoek kijken?

Where does the magic come in?"

De wijze uil merkte op: "De grotten zijn mooi, ja."

The wise owl observed, "The caves are pretty, yes.

Maar ik werk net zo goed in mijn gewone boom.

But I work just as well in my regular tree."

Naarmate meer dieren begonnen te twijfelen, werd Wolfram ongerust.

As more animals began to question, Wolfram grew worried.

Hij had meer goud nodig om zijn wolkenkasteel en adelaarkoets te betalen.

He needed more gold to pay for his cloud castle and eagle carriage.

Dus hij ging terug naar de walvissen met een nog groter verhaal.

So he went back to the whales with an even bigger story.

"Mijn lieve walvissen," zei hij, "WonderGrotten zijn nog maar het begin!"

"My dear whales," he said, "WonderCaves are just the beginning!

Binnenkort zal ik de hemel zelf bezitten!

Soon, I will own the very sky itself!

Elke wolk wordt een WonderGrot!

Every cloud will be a WonderCave!

Elke ster zal schijnen voor onze arbeiders!

Every star will shine for our workers!"

De walvissen, die niet wilden missen om de hemel te bezitten, gaven hem nog meer goud.

The whales, not wanting to miss out on owning the sky, gave him even more gold.

Wolframs stapel geleende schatten groeide zo hoog dat hij de wolken raakte.

Wolfram's pile of borrowed treasure grew so high it touched the clouds.

Maar op een dag stelde een jong konijn een simpele vraag die door het bos galmde: "Als Wolfram zo succesvol is, waarom moet hij dan steeds goud blijven lenen?"

But one day, a young rabbit asked a simple question that echoed through the forest: "If Wolfram is so successful, why does he need to keep borrowing gold?

Zouden zijn WonderCaves niet vanzelf geld moeten opbrengen?

Shouldn't his WonderCaves be making money by themselves?"

De vraag verspreidde zich als een lopend vuurtje.

The question spread like wildfire.

Dieren begonnen te tellen op hun poten en klauwen.

Animals began counting on their paws and claws.

De rekening klopte niet.

The math didn't add up.

De WonderCaves waren gewoon dure normale grotten met mooie versieringen.

The WonderCaves were just expensive regular caves with pretty decorations.

Toen de walvissen dit hoorden, eisten ze hun goud terug.

When the whales heard this, they demanded their gold back.

Maar Wolfram had alles uitgegeven aan zijn kasteel van wolken, zijn gouden koets, en zijn eindeloze feesten.

But Wolfram had spent it all on his castle of clouds, his golden carriage, and his endless parties.

Het wolkenkasteel, dat nooit echt stevig was geweest, loste op in de eerste regen.

The cloud castle, which was never solid to begin with, dissolved in the first rain.

De adelaars vlogen weg toen ze niet werden betaald.

The eagles flew away when they weren't paid.

De WonderGrotten sloten één voor één, waardoor veel dieren zonder werkplek kwamen te zitten.

The WonderCaves closed one by one, leaving many animals without places to work.

Wolfram probeerde uit te leggen dat hij bezig was iets revolutionairs te bouwen, iets dat het bos voor altijd zou veranderen.

Wolfram tried to explain that he had been building something revolutionary, something that would change the forest forever.

Maar de dieren hadden een belangrijke les geleerd.

But the animals had learned an important lesson.

De bever bouwde een eenvoudige maar stevige dam waar dieren konden werken.

The beaver built a simple but sturdy dam where animals could work.

Het was niet goudgeverfd of gevuld met kussens, maar het was echt, en het hield stand.

It wasn't painted gold or filled with cushions, but it was real, and it lasted.

Wat Wolfram betreft, sommigen zeggen dat hij nog steeds door het bos zwerft, en iedereen die wil luisteren vertelt over zijn volgende grote idee—het verkopen van stukjes van de regenboog.

As for Wolfram, some say he still wanders the forest, telling anyone who will listen about his next big idea—selling pieces of the rainbow.

De moraal van het verhaal: Een kasteel gebouwd op geleend goud zal afbrokkelen, maar eerlijk werk op vaste grond zal voor altijd standhouden.

The moral of the story: A castle built on borrowed gold will crumble, but honest work on solid ground will stand forever.