Mijn naam is Dusty.

My name is Dusty.

Ik ben een kleine muis.

I am a small mouse.

Ik leef in de muren van het grote Usher-huis.

I live in the walls of the big Usher house.

Dit huis is zeer oud en zeer droevig.

This house is very old and very sad.

De muren hebben scheuren.

The walls have cracks.

Het dak lekt als het regent.

The roof leaks when it rains.

Maar ik woon hier graag omdat het rustig is.

But I like living here because it is quiet.

Er wonen twee mensen in dit huis.

Two people live in this house.

Hun namen zijn Roderick en Madeline.

Their names are Roderick and Madeline.

Zij zijn broer en zus.

They are brother and sister.

Ze gaan nooit naar buiten.

They never go outside.

Ze zijn erg bleek en mager.

They are very pale and thin.

Roderick has long hair and big eyes.

Roderick has long hair and big eyes.

Hij schrikt op bij kleine geluiden.

He jumps when he hears small sounds.

Zelfs wanneer ik over de vloer ren, beeft hij van angst.

Even when I run across the floor, he shakes with fear.

Hij leest de hele dag boeken en speelt droevige muziek op zijn gitaar.

He reads books all day and plays sad music on his guitar.

Madeline is ziek.

Madeline is sick.

Ze loopt als een geest door de kamers.

She walks like a ghost through the rooms.

Soms valt ze neer en kan ze niet bewegen.

Sometimes she falls down and cannot move.

Roderick huilt wanneer dit gebeurt.

Roderick cries when this happens.

Op een dag komt er een man op bezoek.

One day, a man comes to visit.

Hij is Rodericks oude vriend.

He is Roderick's old friend.

Roderick is blij hem te zien, maar hij ziet er nog steeds bang uit.

Roderick is happy to see him, but he still looks scared.

"Mijn zuster is erg ziek,"

"My sister is very sick,"

vertelt Roderick zijn vriend.

Roderick tells his friend.

"Ik denk dat ze binnenkort zal sterven."

"I think she will die soon."

Ik kijk vanuit mijn gat in de muur.

I watch from my hole in the wall.

De vriend probeert Roderick te helpen zich beter te voelen.

The friend tries to help Roderick feel better.

Ze lezen samen boeken en schilderen.

They read books together and paint pictures.

Dan gebeurt er iets verschrikkelijks.

Then something terrible happens.

Madeline sterft.

Madeline dies.

Of dat denken zij althans.

Or that is what they think.

Roderick en zijn vriend stoppen Madeline in een kist.

Roderick and his friend put Madeline in a box.

Ze dragen de kist naar de kelder.

They carry the box down to the basement.

Ik volg hen.

I follow them.

De kelder is koud en donker.

The basement is cold and dark.

Ze zetten de doos op een stenen tafel en vertrekken.

They put the box on a stone table and leave.

Maar ik blijf.

But I stay.

Ik ben maar een muis, maar ik heb goede oren.

I am just a mouse, but I have good ears.

Die nacht hoor ik iets.

That night, I hear something.

Tik, tik, tik.

Tap, tap, tap.

Het geluid komt van binnenin de doos.

The sound comes from inside the box.

Madeline is niet dood!

Madeline is not dead!

Ze zit gevangen!

She is trapped!

Ik probeer lawaai te maken.

I try to make noise.

Ik kras aan de muren.

I scratch the walls.

Ik piep heel hard.

I squeak very loud.

Maar de mensen boven begrijpen de muizentaal niet.

But the people upstairs do not understand mouse language.

Vele dagen lang hoor ik Madeline proberen om eruit te komen.

For many days, I hear Madeline trying to get out.

Het getik wordt luider.

The tapping gets louder.

Dan stopt het.

Then it stops.

Ik ben heel verdrietig.

I am very sad.

Er gaan meer dagen voorbij.

More days pass.

Dan is er op een nacht een grote storm.

Then one night, there is a big storm.

De regen slaat hard tegen de ramen.

Rain hits the windows hard.

De wind doet het huis trillen.

Wind shakes the house.

Plotseling hoor ik een luide KRAAK!

Suddenly, I hear a loud CRACK!

De doos in de kelder breekt open!

The box in the basement breaks open!

Madeline klimt eruit.

Madeline climbs out.

Maar nu ziet ze er erg boos en erg eng uit.

But now she looks very angry and very scary.

Ze loopt de trap op als een zombie.

She walks upstairs like a zombie.

Ze vindt Roderick in zijn kamer met zijn vriend.

She finds Roderick in his room with his friend.

Wanneer Roderick haar ziet, schreeuwt hij en valt dood neer.

When Roderick sees her, he screams and falls down dead.

Hij sterft van angst.

He dies from being too scared.

Madeline valt ook neer.

Madeline falls down too.

Nu is ze echt dood.

Now she is really dead.

De vriend rent heel snel weg.

The friend runs away very fast.

Ik ren hem achterna omdat ik niet langer in dit huis wil blijven.

I run after him because I do not want to stay in this house anymore.

Terwijl we naar buiten rennen, valt het hele huis in.

As we run outside, the whole house falls down.

KRAK!

CRASH!

Alle oude muren breken.

All the old walls break.

Alle oude stenen vallen.

All the old stones fall.

De vriend blijft rennen.

The friend keeps running.

Maar ik stop en kijk achterom.

But I stop and look back.

Het huis is verdwenen.

The house is gone.

Er zijn alleen nog gebroken stenen over.

Only broken stones are left.

Ik ben bedroefd.

I am sad.

Dat was zo lang mijn thuis.

That was my home for so long.

Maar misschien is het zo beter.

But maybe it is better this way.

Sommige huizen bevatten te veel verdriet van binnen.

Some houses hold too much sadness inside.

Nu moet ik een nieuw thuis vinden.

Now I must find a new home.

Misschien vind ik dit keer een gelukkig huis.

Maybe I will find a happy house this time.

Een huis met kinderen die lachen en een kat die te dik is om muizen te vangen.

A house with children who laugh and a cat who is too fat to catch mice.

Dat zou veel beter zijn dan leven met spoken.

That would be much better than living with ghosts.