De Oorlog der Werelden
The War of the Worlds
Een rustig Engels stadje wordt het middelpunt van angst wanneer vreemde voorwerpen uit de lucht vallen. Terwijl mysterieuze gebeurtenissen zich ontvouwen, moeten mensen vechten om te overleven tegen een onbekende bedreiging.
Mijn naam is Rosie.
My name is Rosie.
Ik ben een kleine rode fiets.
I am a small red bicycle.
Ik woon in Londen met mijn vriendin Emma, een tienjarig meisje.
I live in London with my friend Emma, a ten-year-old girl.
Op een zonnige ochtend gaan Emma en ik naar het park.
One sunny morning, Emma and I go to the park.
We zien iets vreemds aan de hemel.
We see something strange in the sky.
Grote metalen bollen vallen uit de wolken.
Big metal balls fall from the clouds.
Ze zijn niet mooi zoals regendruppels.
They are not pretty like raindrops.
Ze zijn eng en luidruchtig.
They are scary and loud.
De metalen bollen gaan open.
The metal balls open up.
Lange poten komen tevoorschijn.
Long legs come out.
Ze zien eruit als reusachtige spinnen van metaal.
They look like giant spiders made of metal.
Groene lichten flitsen uit hun ogen.
Green lights flash from their eyes.
Ze maken vreselijke geluiden - BZZZZT!
They make terrible sounds - BZZZZT!
BZZZZT!
BZZZZT!
"Ren, Rosie!"
"Run, Rosie!"
Emma roept.
Emma shouts.
Ze springt op me en we rijden heel snel.
She jumps on me and we ride very fast.
De metalen spinnen lopen achter ons aan.
The metal spiders walk behind us.
Hun poten zijn lang maar wij zijn snel.
Their legs are long but we are quick.
Andere mensen rennen ook.
Other people run too.
Auto's rijden snel weg.
Cars drive away fast.
Honden blaffen.
Dogs bark.
Katten verstoppen zich onder auto's.
Cats hide under cars.
Iedereen is bang.
Everyone is afraid.
Emma en ik verstoppen ons in een kleine winkel.
Emma and I hide in a small shop.
De metalen spinnen kunnen er niet in.
The metal spiders cannot fit inside.
We zijn voorlopig veilig.
We are safe for now.
"Wat willen ze?"
"What do they want?"
Emma vraagt me.
Emma asks me.
Ik kan niet praten, maar ik denk dat ze onze wereld willen.
I cannot talk, but I think they want our world.
We wachten en wachten.
We wait and wait.
Dan gebeurt er iets wonderlijks.
Then something wonderful happens.
De metalen spinnen beginnen naar beneden te vallen.
The metal spiders start to fall down.
Ze maken walgelijke geluiden.
They make sick sounds.
Hun groene lichten gaan uit.
Their green lights go off.
Een oude man in de winkel glimlacht.
An old man in the shop smiles.
"Ze worden ziek,"
"They are getting sick,"
zegt hij.
he says.
"De Aarde heeft kleine dingen die ziektekiemen worden genoemd."
"Earth has small things called germs."
De spinnen weten niets af van onze bacteriën.
"The spiders do not know about our germs."
De ziektekiemen maken hen erg ziek.
"The germs make them very sick."
Emma omhelst me stevig.
Emma hugs me tight.
"We zijn veilig, Rosie!"
"We are safe, Rosie!"
De metalen spinnen vallen allemaal neer.
The metal spiders all fall down.
Ze bewegen niet meer.
They do not move anymore.
De mensen komen uit hun schuilplaatsen tevoorschijn.
People come out of their hiding places.
Kinderen spelen weer.
Children play again.
Vogels zingen.
Birds sing.
Emma en ik rijden samen naar huis.
Emma and I ride home together.
De Aarde wint de oorlog, niet met grote kanonnen, maar met kleine ziektekiemen.
Earth wins the war, not with big guns, but with tiny germs.
Soms zijn de kleinste dingen het sterkst.
Sometimes the smallest things are the strongest.