Mijn naam is Kapitein Blauw.

My name is Captain Blue.

Ik ben een pratende papegaai op een groot schip.

I am a talking parrot on a big ship.

Ik heb hier vijftig jaar geleefd.

I have lived here for fifty years.

Laat me je vertellen over een droevige man.

Let me tell you about a sad man.

Zijn naam was Tom.

His name was Tom.

Hij kwam naar ons schip toen ik jong was.

He came to our ship when I was young.

De zeelieden zeiden dat hij iets heel ergs had gedaan.

The sailors said he did something very bad.

Hij zei gemene dingen over zijn vaderland.

He said mean things about his country.

De rechter was boos.

The judge was angry.

De rechter zei,

The judge said,

"Wil je nooit meer iets over je land horen?"

"You never want to hear about your country again?"

"Goed dan!"

"Fine!"

"Je zult er nooit meer iets over horen!"

"You will never hear about it again!"

Dus kwam Tom bij ons op het schip wonen.

So Tom came to live on our ship.

Hij kon nooit meer naar huis.

He could never go home.

Hij zou nooit nieuws van huis kunnen horen.

He could never hear news from home.

Wanneer zeelieden brieven kregen, liep Tom weg.

When sailors got letters, Tom walked away.

Wanneer ze over thuis praatten, ging Tom naar zijn kamer.

When they talked about home, Tom went to his room.

Ik keek elke dag naar Tom.

I watched Tom every day.

In het begin was hij boos.

At first, he was angry.

Hij zei,

He said,

"Het kan me niet schelen!"

"I don't care!"

"Ik wil het niet weten!"

"I don't want to know!"

Maar ik ben een slimme vogel.

But I am a smart bird.

Ik zag zijn ogen.

I saw his eyes.

Zijn ogen waren treurig.

His eyes were sad.

Jaren gingen voorbij.

Years passed.

Toms haar werd wit.

Tom's hair became white.

Hij was altijd alleen.

He was always alone.

Hij maakte zijn kamer mooi met kaarten en foto's van zijn vaderland.

He made his room beautiful with maps and pictures of his country.

Maar hij kon er nooit over praten.

But he could never talk about them.

De zeelieden hadden medelijden met hem.

The sailors felt sorry for him.

Ze wilden hem nieuws vertellen, maar ze konden het niet.

They wanted to tell him news, but they could not.

Het was tegen de regels.

It was against the rules.

Op een dag kwam er een jonge zeeman naar het schip.

One day, a young sailor came to the ship.

Hij wist niets van Tom.

He did not know about Tom.

Hij liet Tom een krant van thuis zien.

He showed Tom a newspaper from home.

Toms handen trilden.

Tom's hands shook.

Tranen vielen uit zijn ogen.

Tears fell from his eyes.

Hij las elk woord.

He read every word.

Toen gaf hij de krant terug.

Then he gave the newspaper back.

"Dank je wel,"

"Thank you,"

fluisterde Tom.

Tom whispered.

"Dat was het beste cadeau ooit."

"That was the best gift ever."

Tom werd heel ziek na die dag.

Tom became very sick after that day.

Voordat hij stierf, riep hij me naar zijn kamer.

Before he died, he called me to his room.

"Kleine vogel,"

"Little bird,"

zei hij.

he said.

"Vertel het iedereen - houd van je land."

"Tell everyone - love your country."

"Heb je huis lief."

"Love your home."

"Ik was dom."

"I was stupid."

"Ik ben alles kwijtgeraakt."

"I lost everything."

Tom stierf de volgende ochtend.

Tom died the next morning.

We begroeven hem in de oceaan.

We buried him in the ocean.

Ik leef nog altijd op dit schip.

I still live on this ship.

Ik vertel dit verhaal aan elke nieuwe zeeman.

I tell this story to every new sailor.

Je land is als je moeder.

Your country is like your mother.

Je kunt boos zijn op je moeder, maar je houdt altijd van haar.

You can be angry with your mother, but you always love her.

Zeg nooit dat je je thuis niet wilt.

Never say you don't want your home.

Thuis is het belangrijkste ter wereld.

Home is the most important thing in the world.

Zelfs een vogel weet dit.

Even a bird knows this.