De Eenzame Man Achter het Masker

Kleine Emma hield van Halloween.

Little Emma loved Halloween.

Ze trok haar kattenpakje aan en keek in de spiegel.

She put on her cat costume and looked in the mirror.

Haar zwarte oren waren perfect.

Her black ears were perfect.

Haar staart was lang en pluizig.

Her tail was long and fluffy.

Ze was klaar om snoep te gaan halen.

She was ready to get candy.

"Wees voorzichtig," zei haar moeder.

"Be careful," said her mom.

"Kom voor negen uur thuis."

"Come home before nine o'clock."

Emma liep door de Esdoornstraat met haar oranje tas.

Emma walked down Maple Street with her orange bag.

De huizen hadden enge versieringen.

The houses had scary decorations.

Plastic spinnen hingen aan de bomen.

Plastic spiders hung from trees.

Nepgeesten bewogen in de wind.

Fake ghosts moved in the wind.

Jack-o'-lanterns glimlachten met geel licht.

Jack-o'-lanterns smiled with yellow light.

Ze klopte op de eerste deur.

She knocked on the first door.

"Snoep of je leven!"

"Trick or treat!"

Mevrouw Johnson gaf haar chocoladerepen.

Mrs. Johnson gave her chocolate bars.

Wat een schattige kat!

"What a cute cat!"

Emma bezocht tien huizen.

Emma visited ten houses.

Haar tas werd zwaar van de snoep.

Her bag got heavy with candy.

Ze was heel blij.

She was very happy.

Toen zag ze een vreemd huis aan het einde van de straat.

Then she saw a strange house at the end of the street.

Het was oud en donker.

It was old and dark.

De ramen waren kapot.

The windows were broken.

Dode bladeren bedekten de tuin.

Dead leaves covered the yard.

Maar er was iemand thuis.

But someone was home.

Een klein lichtje bewoog binnen.

A small light moved inside.

Emma liep naar de voordeur.

Emma walked to the front door.

Hij was zwart geverfd.

It was painted black.

Ze klopte drie keer aan.

She knocked three times.

De deur ging langzaam open.

The door opened slowly.

Er stond een lange man.

A tall man stood there.

Hij droeg een wit spookmasker.

He wore a white ghost mask.

Het masker had grote zwarte gaten voor ogen.

The mask had big black holes for eyes.

Zijn mond was bloedrood geschilderd.

His mouth was painted red like blood.

"Snoep of je leven," zei Emma.

"Trick or treat," said Emma.

Haar stem was nu zacht.

Her voice was quiet now.

De man sprak niet.

The man did not speak.

Hij hield een schaal met snoep naar voren.

He held out a bowl of candy.

Maar de snoepjes zagen er oud uit.

But the candy looked old.

Het was bedekt met stof en spinnenwebben.

It was covered with dust and spider webs.

Emma reikte naar een stuk.

Emma reached for a piece.

De man greep haar pols.

The man grabbed her wrist.

Zijn hand was ijskoud.

His hand was cold like ice.

"Dank je wel dat je gekomen bent," zei hij.

"Thank you for coming," he said.

Zijn stem was diep en vreemd.

His voice was deep and strange.

"Ik heb op je gewacht."

"I have been waiting for you."

Emma probeerde zich los te trekken.

Emma tried to pull away.

Maar de hand van de man was te sterk.

But the man's hand was too strong.

"Laat me los!"

"Let me go!"

riep ze.

she cried.

De man lachte.

The man laughed.

Je wilde snoep.

"You wanted candy.

Nu moet je de prijs betalen.

Now you must pay the price."

Hij trok Emma het donkere huis in.

He pulled Emma into the dark house.

De deur viel met een luide klap dicht.

The door closed with a loud bang.

Binnen was het huis vol spinnenwebben.

Inside, the house was full of spider webs.

Overal stond oude meubels.

Old furniture was everywhere.

Muizen renden over de vloer.

Mice ran across the floor.

De lucht rook naar oude sokken.

The air smelled like old socks.

"Ga zitten," zei de man.

"Sit down," said the man.

Hij wees naar een oude stoel.

He pointed to an old chair.

Emma was bang.

Emma was scared.

Maar toen kreeg ze een idee.

But then she had an idea.

Ze herinnerde zich wat haar grote broer haar had geleerd.

She remembered what her big brother taught her.

"Wacht," zei ze.

"Wait," she said.

"Je bent iets vergeten."

"You forgot something."

"Wat?"

"What?"

vroeg de man.

asked the man.

"Je moet me een keuze geven.

"You must give me a choice.

Snoep of je leven.

Trick or treat.

Ik zei snoep.

I said treat.

Je hebt me snoep gegeven.

You gave me candy.

Maar als het snoep slecht is, kan ik in plaats daarvan voor poets kiezen.

But if the candy is bad, I can choose trick instead."

De man stopte.

The man stopped.

Hij dacht hierover na.

He thought about this.

"Je hebt gelijk," zei hij langzaam.

"You are right," he said slowly.

"Welke truc wil je?"

"What trick do you want?"

Emma glimlachte.

Emma smiled.

"Ik wil je echte gezicht zien."

"I want to see your real face."

De man was lange tijd stil.

The man was quiet for a long time.

Toen reikte hij omhoog en trok zijn masker af.

Then he reached up and pulled off his mask.

Eronder was een vriendelijke oude man met wit haar.

Underneath was a kind old man with white hair.

Hij zag er verdrietig en eenzaam uit.

He looked sad and lonely.

"Ik wilde gewoon dat iemand me kwam opzoeken," zei hij.

"I just wanted someone to visit me," he said.

"Niemand komt meer bij mij thuis.

"No one comes to my house anymore.

Ik dacht dat het masker Halloween leuker zou maken.

I thought the mask would make Halloween more fun."

Emma had medelijden met hem.

Emma felt sorry for him.

Je hebt geen eng masker nodig.

"You don't need a scary mask.

Wees gewoon aardig en mensen zullen langskomen.

Just be nice and people will visit."

Ze help hem zijn huis schoonmaken en deelde haar snoep met hem.

She helped him clean his house and shared her candy.

Ze werden goede vrienden.

They became good friends.

Vanaf die dag bezocht Emma hem elke week.

From that day on, Emma visited him every week.

En elke Halloween deelde hij het beste snoep van Maple Street uit.

And every Halloween, he gave out the best candy on Maple Street.