The White Doll's Secret

Emma lived in a small house with her grandmother.

Emma woonde in een klein huisje bij haar grootmoeder.

Every night, Grandma told Emma scary stories before bed.

Elke avond vertelde oma Emma enge verhalen voor het slapengaan.

Emma loved these stories, but sometimes they gave her bad dreams.

Emma hield van deze verhalen, maar soms bezorgden ze haar nare dromen.

One cold October night, Grandma sat on Emma's bed.

Op een koude oktoberavond zat oma op Emma's bed.

"Tonight I will tell you about the Boogeyman," she said.

"Vanavond ga ik je vertellen over de Boeman," zei ze.

Her voice was soft and mysterious.

Haar stem was zacht en mysterieus.

"The Boogeyman is very tall and very thin.

De Boeman is heel lang en heel mager.

He has long black fingers and red eyes.

Hij heeft lange zwarte vingers en rode ogen.

He comes at night when children are sleeping.

Hij komt 's nachts wanneer de kinderen slapen.

But the Boogeyman is not stupid.

Maar de Boeman is niet dom.

He is very clever."

Hij is heel slim.

Emma pulled her blanket up to her nose.

Emma trok haar deken op tot aan haar neus.

"What does he do, Grandma?"

"Wat doet hij, oma?"

"He has a special trick.

Hij heeft een speciale truc.

The Boogeyman carries a beautiful white doll.

De Boeman draagt een mooie witte pop.

This doll has golden hair and a pretty blue dress.

Deze pop heeft gouden haar en een mooie blauwe jurk.

She looks like a real little girl.

Ze ziet eruit als een echt klein meisje.

The Boogeyman puts this doll in children's rooms while they sleep."

De Boeman zet deze pop in kinderkamers terwijl ze slapen.

"Why does he do that?"

Waarom doet hij dat?

Emma asked.

vroeg Emma.

Her heart was beating fast.

Haar hart klopte snel.

"When a child wakes up and sees the pretty doll, they want to touch it.

Wanneer een kind wakker wordt en de mooie pop ziet, wil het hem aanraken.

They want to play with it.

Ze willen ermee spelen.

But when they touch the doll, something terrible happens.

Maar wanneer ze de pop aanraken, gebeurt er iets verschrikkelijks.

The child becomes very small.

Het kind wordt heel klein.

The child becomes the new doll.

Het kind wordt de nieuwe pop.

And the old doll becomes free."

En de oude pop wordt vrij.

Emma's eyes were very big.

Emma's ogen waren heel groot.

"That's scary, Grandma!"

"Dat is eng, oma!"

"Yes, it is.

Ja, dat is het.

The Boogeyman takes the new doll away.

De Boeman neemt de nieuwe pop mee.

He keeps it until he finds another child.

Hij houdt het vast totdat hij een ander kind vindt.

Then he uses the same trick again."

Dan gebruikt hij dezelfde truc weer.

That night, Emma could not sleep well.

Die nacht kon Emma niet goed slapen.

She kept thinking about the white doll.

Ze bleef maar denken aan de witte pop.

She kept looking around her dark room.

Ze bleef rondkijken in haar donkere kamer.

At three o'clock in the morning, Emma woke up.

Om drie uur 's nachts werd Emma wakker.

Something was different.

Er was iets anders.

On her chair, there was a doll.

Op haar stoel lag een pop.

It was white and beautiful, just like in Grandma's story.

Hij was wit en prachtig, net zoals in oma's verhaal.

The doll had golden hair and wore a blue dress.

De pop had gouden haar en droeg een blauwe jurk.

Emma sat up in her bed.

Emma ging rechtop in haar bed zitten.

The doll was so pretty.

De pop was zo mooi.

It looked so real.

Het zag er zo echt uit.

Emma wanted to touch its soft hair.

Emma wilde zijn zachte haar aanraken.

She wanted to hold it.

Ze wilde het vasthouden.

Slowly, Emma got out of bed.

Langzaam stapte Emma uit bed.

She walked to the chair.

Ze liep naar de stoel.

The doll's eyes seemed to follow her.

De ogen van de pop leken haar te volgen.

Were they moving?

Bewogen ze?

Emma was not sure.

Emma wist het niet zeker.

She reached out her hand.

Ze stak haar hand uit.

The doll felt warm.

De pop voelde warm aan.

This was strange.

Dit was vreemd.

Dolls should be cold.

Poppen horen koud te zijn.

"Help me," the doll whispered.

"Help me," fluisterde de pop.

"Please help me."

"Alsjeblieft, help me."

Emma jumped back.

Emma sprong achteruit.

Dolls cannot talk!

Poppen kunnen niet praten!

But then she remembered Grandma's story.

Maar toen herinnerde ze zich oma's verhaal.

This doll was once a real child!

Deze pop was ooit een echt kind!

"How can I help you?"

Hoe kan ik je helpen?

Emma whispered back.

fluisterde Emma terug.

"Do not let other children touch me.

"Laat andere kinderen me niet aanraken."

Hide me.

Verstop me.

Keep me safe until morning.

Houd me veilig tot de ochtend.

When the sun comes up, I will be free."

"Als de zon opkomt, zal ik vrij zijn."

Emma was scared, but she was also brave.

Emma was bang, maar ze was ook dapper.

She picked up the doll and hid it under her bed.

Ze pakte de pop op en verstopte hem onder haar bed.

She stayed awake all night, protecting the magic doll.

Ze bleef de hele nacht wakker om de magische pop te beschermen.

When morning came, bright sunlight filled the room.

Toen de ochtend aanbrak, vulde helder zonlicht de kamer.

Under the bed, Emma found a note.

Onder het bed vond Emma een briefje.

It said: "Thank you for saving me.

Er stond: "Dank je wel dat je me hebt gered.

You are very kind and very smart. - Sarah"

Je bent heel aardig en heel slim. - Sarah"

Emma never saw the white doll again.

Emma zag de witte pop nooit meer terug.

But sometimes, on sunny days, she heard children laughing in her garden.

Maar soms, op zonnige dagen, hoorde ze kinderen lachen in haar tuin.

She knew Sarah was free and happy.

Ze wist dat Sarah vrij en gelukkig was.

From that day, Emma was never afraid of the Boogeyman again.

Vanaf die dag was Emma nooit meer bang voor de Boeman.

She learned that being brave and kind was stronger than any scary monster.

Ze leerde dat dapper en aardig zijn sterker was dan welk eng monster dan ook.