The Imposter
De bedrieger.
This story retells the true events from the documentary "The Imposter" through the eyes of a neighborhood dog named Buddy. The dog becomes suspicious when a French con artist pretends to be a missing Texas boy and fools the grieving family. The animal's simple perspective helps readers understand how people can believe what they want to believe, even when the truth is right in front of them.
My name is Buddy.
Mijn naam is Buddy.
I am a dog.
Ik ben een hond.
I live on Maple Street.
Ik woon in Maple Street.
I see everything that happens.
Ik zie alles wat er gebeurt.
Three years ago, a boy lived next door.
Drie jaar geleden woonde er een jongen naast ons.
His name was Nick.
Hij heette Nick.
He had yellow hair and blue eyes.
Hij had geel haar en blauwe ogen.
He was thirteen years old.
Hij was dertien jaar oud.
Nick was kind to me.
Nick was aardig tegen me.
He gave me treats.
Hij gaf me lekkers.
One day, Nick went away.
Op een dag ging Nick weg.
He never came back.
Hij kwam nooit meer terug.
His family was very sad.
Zijn familie was erg verdrietig.
His mother cried every day.
Zijn moeder huilde elke dag.
His sister looked for him everywhere.
Zijn zuster zocht hem overal.
Then something strange happened.
Toen gebeurde er iets vreemds.
A man called Nick's family.
Een man genaamd Nick's familie.
He said, "We found your boy!
Hij zei: "We hebben je jongen gevonden!
He is in Spain!"
Hij is in Spanje!"
Nick's sister was so happy.
Nick's zus was zo blij.
She flew to Spain right away.
Ze vloog meteen naar Spanje.
She brought back a young man.
Ze bracht een jonge man terug.
But I knew something was wrong.
Maar ik wist dat er iets mis was.
This boy did not smell like Nick.
Deze jongen rook niet als Nick.
Dogs have very good noses.
Honden hebben goede neuzen.
We remember smells.
We herinneren ons geuren.
This boy smelled different.
Deze jongen rook anders.
He smelled like cigarettes and fear.
Hij rook naar sigaretten en angst.
This boy looked different too.
Deze jongen zag er ook anders uit.
He had dark hair, not yellow.
Hij had donker haar, niet geel.
He had brown eyes, not blue.
Hij had bruine ogen, niet blauwe.
He was taller than Nick.
Hij was groter dan Nick.
He looked older.
Hij zag er ouder uit.
"The bad men changed my hair," the boy said.
"De slechte mannen veranderden mijn haar", zei de jongen.
"They hurt my eyes.
Ze doen pijn aan mijn ogen.
That is why I look different."
Daarom zie ik er anders uit".
The family believed him.
De familie geloofde hem.
They wanted their Nick back so much.
Ze wilden hun Nick zo graag terug.
They did not ask hard questions.
Ze stelden geen moeilijke vragen.
But I was not fooled.
Maar ik werd niet voor de gek gehouden.
Every day, I barked at this fake boy.
Elke dag blafte ik tegen die nepjongen.
He was scared of me.
Hij was bang voor me.
Real Nick loved dogs.
De echte Nick hield van honden.
This boy stepped away when I came near.
Deze jongen stapte weg toen ik in de buurt kwam.
The fake boy spoke with a strange voice.
De nepjongen sprak met een vreemde stem.
It sounded like people from far away places.
Het klonk als mensen van verre plaatsen.
Nick spoke like a Texas boy.
Nick sprak als een jongen uit Texas.
The fake boy did not know things that real Nick knew.
De nepjongen wist geen dingen die de echte Nick wist.
He forgot the names of friends.
Hij vergat de namen van vrienden.
He did not remember his favorite pizza.
Hij herinnerde zich zijn favoriete pizza niet.
He could not find his old toys.
Hij kon zijn oude speelgoed niet vinden.
Still, the family wanted to believe.
Toch wilde de familie geloven.
Love makes people do strange things.
Liefde maakt dat mensen rare dingen doen.
Sometimes love makes people see what they want to see, not what is real.
Soms laat liefde mensen zien wat ze willen zien, niet wat echt is.
One day, a man in a suit came to the house.
Op een dag kwam er een man in een pak bij ons thuis.
He asked many questions.
Hij stelde veel vragen.
He took pictures.
Hij nam foto's.
He made phone calls.
Hij heeft gebeld.
The fake boy became nervous.
De nepjongen werd nerveus.
He looked at the door like he wanted to run.
Hij keek naar de deur alsof hij wilde vluchten.
The man in the suit came back the next day.
De man in het pak kwam de volgende dag terug.
He brought papers.
Hij heeft papieren meegebracht.
"This is not your son," he said.
"Dit is uw zoon niet", zei hij.
"This man is from France.
Deze man komt uit Frankrijk.
His name is Fred.
Zijn naam is Fred.
He lies to families.
Hij liegt tegen families.
He pretends to be their lost children."
Hij doet alsof hij hun verloren kinderen is".
The family was shocked.
De familie was geschokt.
How could they not see the truth?
Hoe konden ze de waarheid niet zien?
But I was not surprised.
Maar ik was niet verrast.
Dogs always know who is real and who is fake.
Honden weten altijd wie echt is en wie nep.
The police took Fred away.
De politie nam Fred mee.
Nick's family was sad again.
Nick's familie was weer verdrietig.
They still did not know what happened to their real boy.
Ze wisten nog steeds niet wat er met hun echte zoon was gebeurd.
Sometimes I sit by Nick's old window.
Soms zit ik bij Nick's oude raam.
I remember his yellow hair and kind smile.
Ik herinner me zijn gele haar en vriendelijke glimlach.
I hope he is safe somewhere.
Ik hoop dat hij ergens veilig is.
And I learned something important: love can make people believe lies.
En ik heb iets belangrijks geleerd: liefde kan mensen leugens laten geloven.
But the truth always comes out in the end.
Maar de waarheid komt altijd aan het licht.
Even if it takes a dog to see it first.
Zelfs als een hond het eerst moet zien.