Een pauw leefde bij een meer.

A peacock lived near a lake.

Hij had prachtige, kleurrijke veren.

He had beautiful, colorful feathers.

Hij was erg trots op zijn uiterlijk.

He was very proud of his looks.

Op een dag kwam er een kraanvogel naar het meer.

One day, a crane came to the lake.

De kraanvogel had eenvoudige grijze veren.

The crane had plain gray feathers.

De pauw lachte de kraanvogel uit.

The peacock laughed at the crane.

"Kijk naar mij!"

"Look at me!"

zei de pauw.

said the peacock.

"Mijn veren zijn zo mooi en schitterend."

"My feathers are so beautiful and bright."

"Jouw veren zijn lelijk en saai."

"Your feathers are ugly and boring."

De kraanvogel zei niets gemeens terug.

The crane did not say anything mean back.

In plaats daarvan spreidde hij zijn vleugels en vloog hoog de lucht in.

Instead, he opened his wings and flew high into the sky.

"Je hebt mooie veren,"

"You have pretty feathers,"

riep de kraanvogel van bovenaf.

called the crane from above.

"Maar ik kan naar de wolken vliegen en de hele wereld zien."

"But I can fly to the clouds and see the whole world."

"Jij kunt alleen maar op de grond lopen."

"You can only walk on the ground."

De pauw probeerde te vliegen, maar hij was te zwaar.

The peacock tried to fly, but he was too heavy.

Zijn prachtige veren hielden hem op de grond.

His beautiful feathers kept him down.

De pauw leerde dat nuttig zijn beter is dan alleen maar mooi zijn.

The peacock learned that being useful is better than just being pretty.